‘Ik houd van mensen en maak graag contact met hen’

Sinds 1990 serveert familierestaurant Beyrouth Libanese specialiteiten. Mede-eigenaar Kamal Estephan was er vanaf het begin bij.
Ooit wilde hij psychiater worden, maar nu luistert hij naar klanten
en helpt hij ze waar hij kan.

Kamal Estephan (58) is in Libanon geboren en heeft er tot z’n 25ste gewoond. Maar zelfs als hij in zijn geboorteland op vakantie is geweest, is hij blij als hij weer in de Kinkerstraat is. ‘Ik voel me er thuis. Ik kom er al zó lang. Ons restaurant zit er sinds 1990. De Kinkerstraat is vrolijk, de ondernemers zijn lief. Mijn vader, die nu 82 is, woont er nog steeds. Mijn moeder is teruggegaan, maar komt hier geregeld.’ Kamal woont inmiddels in Osdorp, samen met zijn vrouw Nina. Ruim twintig jaar runt hij met broer Toni restaurant Beyrouth. Om de zaak te kunnen openen, sloot zijn vader destijds een lening af. ‘Hoe gaan we dat geld ooit terugbetalen, dacht ik. Ik was altijd bang voor de dag van morgen. Mijn moeder is optimistischer. Ze zei dat het goed zou komen.’

Twee jaar na de opening kwam Johannes van Dam eten. Na afloop zei hij dat hij een recensie zou gaan schrijven in Het Parool. ‘Na zijn stuk zat de zaak gelijk vol. Hij schreef dat wij met liefde koken en dat de zoon van de kok hem met veel égards had bediend. Die zoon was ik. Hij heeft ons echt op de kaart gezet. Na zijn bezoek moesten we uitbreiden.’

Burgeroorlog

Kamals vader had het pand via via gevonden. Hij begon het restaurant met een zakenpartner, maar al snel scheidden hun wegen. Kamals vader was al sinds 1985 in Nederland. Hij werkte toen als kok bij de Libanese ambassade in Den Haag. Zijn gezin had hij achtergelaten in Libanon, waar van 1975 tot 1990 een Burgeroorlog woedde. Kamal, zijn moeder en broer kwamen eind 1989 naar Nederland en vroegen asiel aan. ‘Ik ben opgegroeid in Noord-Libanon, in Batroun, en heb bijna de hele burgeroorlog meegemaakt. Toen ik voor het eerst in Nederland op straat liep, voelde ik me ongelooflijk vrij. Een onvergetelijk gevoel.’

Omdat ook de rest van het gezin zich hier thuis voelde, sloeg Kamals vader een baan in Turkije af. ‘De ambassadeur waarvoor hij werkte, werd naar Turkije overgeplaatst. Mijn vader bleef liever hier en begon restaurant Beyrouth.’

Mensenkennis

Zijn zonen hielpen hem. Toni ging de keuken in, Kamal ging bedienen. Ervaring had hij niet. ‘Ik ben het gewoon gaan doen.’ Binnen anderhalf jaar sprak hij Nederlands. Engels, Duits, Frans en Arabisch sprak hij al. Kamal smeedt banden voor het leven. ‘Sommige klanten kwamen hier als kind al eten. Ik houd van mensen en maak graag contact met hen. Soms ben ik verdrietig, maar dat verdwijnt zodra er iemand binnenkomt.’

In Libanon studeerde Kamal medicijnen en wilde hij psychiater worden. Omdat hij naar eigen zeggen ‘jarenlang in een permanente depressie leefde’, moest hij zijn studie echter afbreken. ‘Ook al behandel ik nu geen cliënten, ik ben wel veel met mensen bezig. Ik luister naar ze en help ze waar ik kan.’

Beste keuken van het Midden-Oosten

Om te zorgen dat klanten zich op hun gemak voelen, wil hij het restaurant houden zoals het is. ‘Bij ons draait het om het eten, niet om het decor. Als ons restaurant maar knus is, is het goed.’

In Nederland is de Libanese keuken vrij onbekend, maar kenners weten dat het de

beste keuken van het Midden-Oosten is. Libanon ligt aan de Middellandse zee, tussen Israël en Syrië. Invloeden uit de keukens van de Méditerranée en het Midden-Oosten smelten samen in de Libanese cuisine.

Een Libanese maaltijd begint met mezze, een schaal met hapjes. Kamals favorieten zijn de hummus en de gefrituurde bloemkool met een saus van tahini, sesampasta. Van de hoofdgerechten tipt Kamal de kabeljauwfilet met een saus van sesamzaad en koriander en de aubergineschotel met kruiden en kikkererwten. ‘Mijn broer is nu de chef, maar mijn vader komt nog geregeld langs om aanwijzingen te geven. Beyrouth is hem dierbaar. We hopen nog lang te blijven.’