‘Met mensen omgaan is het mooiste dat er is’

‘Waarom zetten we er geen steelpannetjes bij?’ opperde Ellen de Boer. Sinds haar voorstel is Meesterslijpers uitgedijd tot de zaak die het nu is: een slijperij met een kookwinkel, webshop én grafeerstudio.

Ellen (72) weet nog precies waarom ze voor Thomas de Boer viel. ‘Een knappe man én middenstander. Middenstanders denken anders dan andere mensen. Ze zijn bijna nooit ziek, werken altijd en gaan er helemaal voor.’

Ellen ontmoette hem in een Amsterdamse kerk. In 2000 trouwden ze. Eerder had hij al laten weten wat hij van haar verwachtte. ‘Ik heb je niet voor de pronk’, zei hij. ‘Ik wil met je trouwen, maar dan kom je wel in de zaak werken.’

Thomas, die uit Drachten komt, had in 1980 messen-en scharenslijperij Meesterslijpers in de Kinkerstraat overgenomen. In 1993 verhuisde hij de zaak van nummer 13 naar nummer 267. Ellen werkte sinds haar elfde in haar ouders bakkerij aan de Baarsjesweg, maar ging in 1995 bij Meesterslijpers aan de slag. Dat was wennen. ‘Ik liep rond en dacht: wat moet ik tussen al die messen? Ik stelde voor om er steelpannetjes bij te zetten.’

Na haar voorstel kwamen er zoetjesaan steeds meer keukenspullen bij. Inmiddels is de slijperij uitgedijd tot een kookwinkel met webshop én grafeerstudio. Het aanbod strekt zich tegenwoordig uit over drie aangrenzende panden. Daarnaast heeft Meesterslijpers een magazijn en kantoor in Badhoevedorp. ‘In de loods komt een showroom waar klanten op uitnodiging kunnen komen. We gaan er onze meest exclusieve messen uitstallen.’

Persoonlijke noot

De twee wonen inmiddels in Haarlem. Thomas is met pensioen, Ellen staat nog twee keer per week in de winkel. Sinds 2020 is de zaak overgenomen door de nieuwe generatie en zijn er vier directeuren: Johan en René (Ellens kinderen uit haar eerste huwelijk), Berend (een van Thomas’ zes kinderen) en Harmen (Thomas’ schoonzoon). Ieder van hen heeft een eigen taak. Johan is bijvoorbeeld de chef van de winkel, Berend is de slijper. ‘We hebben 21 kleinkinderen. Hopelijk neemt een van het hen het bedrijf over.’ Ellen is bescheiden over haar bijdrage aan het familiebedrijf, maar niemand kan om haar invloed heen. Zo heeft ze een persoonlijke noot toegevoegd aan de service. De gele, handgeschreven kaartjes bij elk product heeft zij bedacht. Onlangs heeft ze nog ‘een leuke’ geschreven bij een borrelplank. ‘Waar is het feestje?’ staat er naast de prijs en productomschrijving.

Klanten die een grote aankoop hebben gedaan, begeleidt ze naar de kassa en schudt ze de hand. Ook wordt elk cadeau ‘mooi ingepakt met een strikje’. Geeft iemand een mes, dan komt er een vriendschapscertificaat bij.’ Volgens een oud bijgeloof kunnen messen een vriendschapsband letterlijk en figuurlijk doorsnijden. Om dit te voorkomen, moet de ontvanger de schenker met een symbolisch muntje betalen. Het certificaat met uitleg en muntje is Ellens idee.

Doorwerken

Van oudsher komen vooral koks speciale messen kopen. Maar tegenwoordig doen steeds meer particulieren dat, vooral mannen. ‘Ze hebben er veel geld voor over en hebben zich er echt in verdiept.’ Japanse koksmessen zijn het neusje van de zalm. ‘Sommige Japanse smids maken maar vijfduizend messen per jaar voor de hele wereld. Wij krijgen er dan drie of zo.’

Hoewel ze zulke messen heel fraai vindt, vindt ze het slijpwerk van de zaak ‘het meest speciaal’. ‘In Amsterdam zijn nog maar weinig slijpers. Zie ik Berend slijpen, dan denk ik: net z’n vader. Zó bijzonder dat hij zijn vaders werk heeft overgenomen.’ Zelf werkt ze door totdat ‘de jongens’ zeggen dat het genoeg is geweest. ‘Ik bouw het dan langzaam af. Met mensen omgaan is het mooiste dat er is.’ Jong en oud, rijk en arm. Iedereen winkelt in de Kinkerstraat. Ellen houdt van die diversiteit. ‘Het maakt me niet uit of mensen een keukenmesje of dure pan kopen, of wat hun achtergrond is. Ik vind mijn klanten allemaal even lief.’